Hoe zwaar en zwart je verleden ook is , Weet dat je altijd een keuze hebt om voor eigen je Toekomst te gaan. Niemand zegt dat het makkelijk is maar waar wil is is een weg werd mijn motto. Ik had de wil en vond de kracht tijdens mijn proces. Nu lach de toekomst mij tegemoet en voel ik mij dapper.
Een zwaar en heftig verleden waar ik nooit dacht uit te komen, het zwarte lege doodse hangend aan een zijden draadje, nagenoeg het ravijn in gezakt. Ik heb daar een lange tijd gehangen ik kon niet meer ik wilde ook niet meer voelen alles deed verschrikkelijk pijn, ik was zelfs alle restjes die nog over waren van de goede wegen kwijt. Ik had het bijna opgegeven, ik werd toch niet gezien, ik deed er voor niemand voor.
Het leven maakte mij ook niet meer uit ik was er echt klaar mee.
Zo was mijn overtuiging opgelegd geen bestaansrecht. Ik overzag alle ellende niet meer de misbruik door verschillende daders en de voor mij belangrijkste persoon in mijn leven als zelfs mijn moeder niet voor mij wilde en kon vechten wie dan nog wel? Hiermee gaf zij mij geen bestaansrecht en dacht ik echt dat alles aan mij lag, ik zag alles verkeerd de pijn die mij aangedaan is het zal er wel bij gehoord hebben dit was mijn lot.
Alles wat zo normaal in mijn leven is geweest bleek totaal niet normaal te zijn een enorme shock. Waarom ik mensen niet echt dichtbij liet maar altijd een veilige muur ertussen afstand houden, uiteindelijk doen mensen mij pijn en verdwijnen ze weer uit mijn leven de pijn van alleen achter blijven met verdriet en leegte dit was wat ik kende. Mijzelf jaren opgesloten in huis mijn wereld was klein enorm klein. Ik kwam bij vriendinnen en ging naar de winkel of shoppen maar altijd met alertheid snel en gejaagd ik had geen rust in mijn lijf en hoofd ik stond letterlijk altijd aan.
Sliep slecht of totaal niet, mijn nachten kort onrustig elk geluidje waarnemen waakzaam en op mijn hoedde.
Ik stond altijd voor iedereen klaar op de gekste momenten daar waar het nodig was, ik moest dit altijd doen het gaf mij een goed gevoel, een gevoel dat ik ergens wel iemand was die mij hierom zou waarderen en in zou zien hoe ik was.
Ik kon geen grenzen ik was echt grenzeloos.
Ik ben mijn strijd aangegaan heb mijn verhaal opgeschreven en gedeeld met de belangrijkste mensen in mijn leven, er vielen heel erg veel puzzelstukjes op zijn plek, dit duurden lang heel lang alles wat voor mij zo normaal was bleek een grote grap te zijn. Het was soms een ondragelijke strijd maar opgeven is een woord dat ik niet ken. Ik vocht harder verwerkte pijnlijke stukken verder uit en maakte het zichtbaar voor mijzelf en andere zodat ik niet meer alleen hoefde te dragen.
Verdriet zoveel verdriet voelde ik, natuurlijk praat je hierover deel je het maar die verdomde innerlijke pijn draag je toch echt alleen.
Soms een enorm oneerlijk gevecht!! Naar mate ik nog beter leerde delen met mijn partner, therapeute, maatje en lotgenoten waarbij ik vaak herkenning kreeg, ging ik mij beter voelen. Ik begon te leven in plaats van overleven, ik gaf toe aan wat ik nodig had soms was dit rust, soms was het de pijn toelaten en het verdriet mijzelf klote voelen dagen niets doen waarna ik mij daarna een schop onder mijn kont gaf en terug vocht omdat ik het waard ben. Die waarde kon ik in mijn leven niet hoezo ben ik het waard? Dacht ik dan wie zit er op mij te wachten niemand toch?
Overtuigingen over mijzelf in overvloed allemaal aangeleerde overtuigingen, nu wetende dat deze niet eens van mij waren maar dat het een verbinding was tussen de dader en mij. Ik bleef hard aan mijzelf werken en voelde naarmate dat ik ook krachtiger werd en dat ik moed had.
Moed om dit gevecht opnieuw aan te gaan maar nu op mijn manier.
Moed om nieuwe wegen in te slaan, ik ging een opleiding doen, Trauma seksuologie en psychodrama voordat ik aan deze opleiding begon heb ik eerst een intake gehad.
Er werden mij vragen gesteld en er werd een stoelopstelling neergezet en gevraagd waar ik zat. Ik zat prima op de aanpasser stoel go with de flow zeg maar, ik zei nog nee hoor ik heb alles verwerkt. Hierop ben ik absoluut kei hard op mijn bek gegaan, elke laag heb is opnieuw langs gegaan niet dat ik hierop zat te wachten het gebeurde ik had geen invloed op gevoelens van eenzaamheid, woede, pijn en verdriet.
Je opleiding is ook 1 therapeutisch leerproces ik ging het aan wilde meer weten ineens was ik leergierig ik herkende mijzelf niet. Er kwam een tijd langs dat ik mij afvroeg wie ben ik?? zoekend naar mijn eigen identiteit.
Ik heb afstand genomen van mijn bloedverwante familie de enige waar ik contact mee heb is mijn broertje zijn gezin. En dan sta je Alleen terwijl ik niet alleen was maar ik wist het niet meer het was een chaos in mijn hoofd verwarring. Een vriendin die mijn proces heeft bijgestaan voelde niet meer als vriendin maar zij stond dichterbij het voelde voor mij als zusje close, met alles kon en kan ik bij haar terecht ondanks haar eigen drukke leven. Zij is niet weggelopen maar steunde mij. Mijn zusje haar moeder ken ik al heel wat jaren maar nog nooit was de band zo close als het afgelopen proces. Met heel veel kan ik bij haar terecht, in grote lijnen weet ze van de misbruik de details bespaar ik haar.
Ze geeft mij oprecht een knuffel zegt dat ze van mij houd als eigen dit groeide meer en meer bij haar vond ik moeder liefde, liefde op een manier die ik totaal niet ken. De moeder van mijn zusje die sloot mijn kleine meisje in haar hart, zij keek verder en zag het verdriet in mijn kleine mini me, in mijn kinderoogjes, zonder dat ze alle inhoudelijke shit weet. Verwarring gaf het soms, ik was letterlijk opzoek naar hoe het zou horen en wat ik kende waar zit het verschil, observeren veel observeren en ik leerde. Zo hard opzoek naar een moeder die je kan steunen in de goede leuke momenten maar ook als je je zwaar kak voelt gewoon even die woorden horen het komt goed meisje ik ben er, een moeder die je verteld hoe trots ze is. Ik denk dat hier ben ik mijn leven lang al naar opzoek geweest. Mijn eigen gecreëerde familie waar ik liefde gevonden heb.
Waar ik iemand ben ook met al mijn bagage.
Mijn bonus moeder die ik al jaren Moeke noemde kreeg een status voor mij, Mams of Mama soms onwennig maar vaak zo enorm vertrouwd ze accepteerde het is zo gegroeid en ontstaan. Er kwam die dag dat ik mijn voornamen weg wilde hebben het klopte voor mij niet meer.
Ik ging niet als mijzelf op vakantie maar als mijn oude ik mijn oude naam die ik vanaf mijn 25ste niet gebruikte zichtbaar dit voelde voor mij niet goed het klopte niet meer, ik leefde in een splitsing. Ik heb probeerde al mijn oude shit een plek te geven maar steeds weer werd voor mij een gevoel aangeraakt waar ik niet meer wilde zitten. Ik besprak het met mijn zusje en vertelde haar dat ik mama wilde vragen of zij mij een naam wilde geven een nieuw eigen bestaansrecht dat is wat ik mijzelf gunde.
Ik stelde de vraag aan Mams zou je mij een nieuwe naam willen geven? Vereerd maar ook een lichte druk een naam kiezen voor de rest van mijn leven dit is wat ze voelde Mams besprak ze met Manon (mijn zusje haar eigen dochter). Mams zou er op terug komen en zoals ze beloofd had deed ze dit ook. S’avonds ging mijn mobiel we beeldbellen, we wonen helaas niet om de hoek ze vertelde mij hoe graag ze haar eigen dochter had willen noemen maar dat dit anders gelopen is, ze heeft het overlegd met Manon en die zei ook meteen doen!
Nu werd ik enorm benieuwd Tassie zo noemt mams mij al heel wat jaren ik wil je de naam Nadia geven en hoorde het verhaal erachter de tranen liepen over mijn wangen van geluk. Schijnbaar heeft dit zo moeten lopen toeval bestaat niet. Een 3e naam hadden we beide dezelfde hoe bijzonder heeft dit mogen zijn? Ik heb mijn naamswijziging via een advocaat geregeld en dan wachten de dagen en weken kropen voorbij terwijl het normaliter alleen een gevoels ding was het was super snel geregeld.
Ik ben trots en dankbaar dat ik nu bij een fantastische familie hoor mijn eigen gecreëerde familie waar ik welkom ben om wie ik ben.
Hierdoor ging ik nog meer groeien, eindelijk zie ik mijn leven zo positief in zo voelt het ook. Alle shit van mijn leven alle pijn, verdriet, onrecht, geen bestaansrecht, niet gehoord en gezien heeft een plek gekregen, ik kan ernaar kijken zonder dat het mij overspoeld van pijn en verdriet.
Ik voel mij nu krachtig en sterk, ik ben iemand ik ben Natas Nadia Nova Libertas ik heb mijn bestaansrecht gecreëerd.
Ik heb mijn eigen praktijk opgezet en werk ik vrijwillig voor stichting project speak now en heb ik (samen met Nicole) een eerste talking circels met lotgenoten erop zitten. Hier kregen wij heel erg fijn ook positieve feedback over terug.
Mijn missie is om jou te helpen met jou verwerking, hier ligt mijn hart steun geven hoe zwaar de weg ook is ik loop niet weg ik blijf.
Ik bedank vanuit mijn hart de belangrijkste personen voor hun steun en support die ikzelf mocht ervaren in mijn leven.
Reactie plaatsen
Reacties